Куды ж гучней?! або Як у Лідзе праходзіў LIDBEER (фота) (ДАПОЎНЕНА)
Фестываль хмелю, соладу і вады ўсе чакалі з нецярпеннем. І чым актыўней «раслі» напярэдадні свята фудкорты, зоны актыўнасці, тым мацней былі прадчуванні нечага неверагоднага. Абвастралі іх і дадзеныя арганізатарамі абяцанні ўлічыць вопыт леташніх святаў і зрабіць «LIDBEER» больш прывабным для гасцей. І яно атрымалася: амаль усе значныя памылкі не закранулі сёлетні фестываль.
Па-першае, была павялічана зона фудкортаў. Спрабуючы злічыць колькасць намётаў з ежай і півам, журналіст «Лідскай газеты» збіўся прыкладна на 80... Безумоўна, наогул без чэргаў не абышлося (што, у прынцыпе, цалкам чакана для мерапрыемства такога маштабу), але іх нават блізка нельга параўноўваць з леташнімі. Можа, так супала, аднак асабіста ў мяне не атрымалася прастаяць у чарзе больш за пяць хвілін ні раніцай, ні днём, ні ўначы. Адна з асаблівасцей сёлетняга фестывалю і ў тым, што фудкорты працавалі не да 23.00, як у мінулым годзе, а да 1.00. Такое рашэнне цалкам сябе апраўдала: пасля маляўнічага феерверку, людзі вярнуліся «дасвяткаваць», папоўніць страчаныя на канцэрце калорыі, абмяняцца ўражаннямі. Індывідуальны прадпрымальнік з Ашмян Сяргей Сінішоў днём, напрыклад, распавёў журналісту «Лідскай газеты», што да свята падрыхтаваў 150 літраў юшкі, а пасля 0.00 – што рыбны суп разышоўся цалкам.
– Паток пакупнікоў увесь дзень быў добры, – стомленым голасам ужо за поўнач пракаментаваў Сяргей. – Сваім наведвальнікам мы таксама прапаноўвалі бліны з начынкамі, хот-догі, плоў, які рыхтаваўся па меры патрэбы, – і людзі з ахвотай усё куплялі, ежы хапіла ўсім. У параўнанні з мінулым годам у гэтым было хоць і больш ажыўлена, але і больш арганізавана.
Сапраўды, нягледзячы на тое, што ў цэнтры Ліды знаходзіліся дзясяткі тысяч людзей, адчування натоўпу і кучнасці не было. А ўсё таму, што сёлета было перакрыта больш гарадской прасторы. У прыватнасці, Ленінская ад скрыжавання з Савецкай да скрыжавання з праспектам Перамогі цалкам падпарадкавалася пешаходам.
Зыходзячы з атрыманага вопыту папярэдніх фестываляў, сёлета таксама санітарная зона была пашырана больш чым у два разы. Хоць у Інтэрнэце не-не ды і сустрэнуцца каментарыі накшталт «усё роўна стаялі ў чарзе па 20 хвілін», у процівагу ім тут жа «выстройваюцца» шматлікія адказы тыпу: «Калі вам складана прайсці 100-150 метраў да другой бліжэйшай кабінкі, дзе ў чарзе 1-2 чалавекі, тады стойце».
Пры гэтым на прасторах Сеткі не было ні адной скаргі на больш чым паўгадзінныя, а то і гадзінныя чэргі на катанне на верталёце Мі-2. Ён, дарэчы, «на працу» ў Ліду прыляцеў з Віцебскага аэраклуба імені А. К. Гараўца. Кошт палёту для аднаго чалавека складаў 25 рублёў, колькасць пасажыраў у адным рэйсе – 6-7 чалавек, у залежнасці ад агульнай вагі, час, праведзены над Лідай, – 5-6 хвілін, вышыня палёту – 300-500 метраў.
– Папярэдне мы ўзгаднілі з мясцовай уладай маршрут, умовы палётаў, – адзначыла начальнік службы матэрыяльна-тэхнічнага забеспячэння аэраклуба з горада Віцебска Вольга Бугаёва. – Паколькі верталёт досыць шумны, адразу было агаворана не лётаць у зоне канцэртаў, каб не перашкаджаць людзям слухаць музыку. (Тым не менш многія артысты перадавалі «шчырыя прывітанні» пілоту – ад Рэд.)
У народзе казалі, што 25 рублёў за агляд славутасцей Ліды з вышыні птушынага палёту – капейкі, таму паслуга карысталася вельмі вялікім попытам не толькі на працягу ўсёй суботы, але і ўвесь наступны пасля фестывалю дзень.
Дзе яшчэ журналіст «Лідскай газеты» бачыў чэргі – дык гэта каля піваварнага завода. Рэгістрацыя на бясплатныя экскурсіі пачалася ў 8.30. Па словах валанцёра, каб не ўпусціць шанц трапіць на прадпрыемства і на ўласныя вочы ўбачыць працэс піваварства, людзі пачалі займаць чаргу ледзь не за паўгадзіны да прызначанага часу. У абед усе экскурсіі ўжо былі распісаны аж да 18.10. Але, ведаючы гэта, госці фестывалю па-ранейшаму працягвалі стаяць у чарзе ў надзеі, што хто-небудзь адмовіцца або забудзецца і наогул не прыйдзе. Усяго ў дзень фестывалю хмелю, соладу і вады прадпрыемства наведалі 26 груп, а гэта больш за 400 чалавек.
– У мінулым годзе нам так і не пашчасціла «пасмакаваць» у Лідзе прамысловы турызм, – падзяліліся ўласным вопытам сябры са сталіцы. – Таму ў гэтым годзе мы вырашылі, што б там ні было, трапіць з экскурсіяй на піваварны завод. У чарзе, вядома, пастаяць давялося, але яно таго каштавала. Наогул, нам вельмі падабаецца «LIDBEER»: няма непатрэбнага афіцыёзу, усё так свабодна і лёгка! А яшчэ Ліда сама па сабе вельмі ўтульная, прыгожая і чыстая. А колькі фірменных магазінаў і секцый – мы зацанілі!
Дарэчы, аб чысціні. Яе на свяце забяспечвалі амаль 200 дворнікаў Лідскага ГУП ЖКГ, якія працавалі ў тры змены. Першая пачалася ў 5.00, трэцяя ж не скончылася, пакуль не быў вынесены апошні пакет са смеццем. На падмогу дворнікам выйшлі і 26 адзінак тэхнікі: мыйныя машыны, смеццявозы. Аб гэтым журналісту «Лідскай газеты» распавёў дырэктар жыллёва-камунальнай гаспадаркі Сяргей Саўко, з якім мы сустрэліся ў холе гасцініцы «Ліда». Сюды, дарэчы, супрацоўнік рэдакцыі зайшоў не выпадкова, а каб пацікавіцца, наколькі запоўненая гасцініца. Аказалася – наколькі мажліва. «Браніраванне нумароў на 9 верасня пачалося яшчэ ў пачатку года, – адзначыла адміністратар гасцініцы «Ліда» Алеся Дзюбайла. – За некалькі тыдняў да гэтага дня ў нас ужо не засталося ні аднаго вольнага месца. Але людзі і зараз працягваюць тэлефанаваць, прыходзяць з пытаннем, ці можна засяліцца. На жаль, адказ атрымліваюць адмоўны».
Такі попыт на дзяржаўную гасцініцу цалкам зразумелы. Кошт нумара ў перакладзе на валюту тут вагаецца ў раёне 18 долараў, у той час як цэннік на кватэры «на суткі» менавіта на фестываль «LIDBEER» стаяў ад 150 да 200 долараў. Але такі прэйскурант людзей не палохаў. Як адзначыў у асабістай гутарцы адзін з прыватных кватэраздатчыкаў, пакоі ў яго былі разабраны ўжо ў ліпені.
Але гэта цалкам чаканыя прыватнасці. А вось што сапраўды адрознівала цяперашні «LIDBEER» ад папярэдніх двух – так гэта мова, якая выкарыстоўвалася, – беларуская. У 2016 годзе кампанія «Лідскае піва» правяла рэбрэндынг флагманскай лінейкі піва ЛІДСКАЕ® і стала камунікаваць са спажыўцамі выключна па-беларуску. Зразумела, фестываль хмелю, соладу і вады таксама падтрымаў гэтую ініцыятыву: многае з атрыбутыкі, якая прадавалася на фестывалі і рэалізоўвалася бясплатна, ўключала ў сябе надпісы па-беларуску. На роднай мове размаўлялі з гасцямі свята і валанцёры, якія былі задзейнічаны для працы ў інфармацыйных пунктах, гульнявых і іншых зонах. На рускую, як адзначыла журналісту «Лідскай газеты» валанцёр Дар’я, пераходзілі толькі ў тым выпадку, калі чалавек сам прасіў.
Сёлетні фестываль цалкам адпавядаў заяўленаму лозунгу “Зробім гучна!” Пакуль няма афіцыйнай статыстыкі, колькі чалавек 9 верасня наведалі Ліду, але ў Інтэрнэце ўжо «гуляе» лічба – больш за 120 тысяч. Куды ж гучней?! Падводзячы вынік, можна адзначыць, што «LIDBEER» гэтага года ўвабраў усё самае лепшае ад папярэдніх двух фестываляў. Вольныя зялёныя зоны ля возера і замкавай сцяны, вялізныя рамесныя рады, досыць дэмакратычныя цэны (піва, напрыклад, каштавала 2,50 рубля за паўлітра, 100 грамаў шашлыка – 4 рублі з «хвосцікам») і многа-многа абсалютна бясплатных актыўнасцей, прычым дарослыя праяўляюць да іх куды больш цікавасці, чым дзеці. А ў астатнім... бессэнсоўна пераказваць фестываль – яго трэба было наведаць, каб асабіста адчуць пануючую там атмасферу драйву, свабоды, яднання і свята.
